معاهده بین المللی فضای ماورای جو به تصویب رسید


اتحاد فراتر از جو این معاهده که در 10 اکتبر 1967 لازم الاجرا شد، یک معاهده بین المللی در مورد بهره برداری از منابع فرازمینی و اولین مبنای نوشتن و تصویب قوانین فضایی بود.

تاریخ

پرتاب اولین ماهواره جهان به معنایاسپوتنیک-1توسط اتحاد جماهیر شوروی، ایجاد قوانین فضایی آغاز شد.

یک سال بعد، رئیس جمهور ایالات متحده و نخست وزیر اتحاد جماهیر شوروی از سازمان ملل خواستند تا مقوله های قانونی مربوط به فعالیت های فضایی را بررسی کند. به دنبال این خواسته سازمان ملل متحد کمیته استفاده صلح آمیز از فضا ایجاد شده

این معاهده ابتدا بین سه کشور آمریکا، انگلستان و اتحاد جماهیر شوروی امضا شد و تا سال 2015، 104 کشور به عضویت این معاهده درآمدند. این معاهده جامع ترین توافق در میان پنج معاهده دیگر است.

به طور کلی، معاهده فضایی 1967 به اصول حاکم بر فعالیت دولت ها در اکتشاف و استفاده از فضا می پردازد. معاهده 1968، معروف به توافقنامه نجات، مربوط به نجات و بازگرداندن فضانوردان و سایر اشیاء است. معاهده یا کنوانسیون مسئولیت 1973 مربوط به مسئولیت بین المللی در قبال خسارات ناشی از اجرام فضایی است.

تصویر کشورهای عضو معاهده فضای ماورای جو. رنگ سبز نشان دهنده اعضای رسمی، زرد نشان دهنده کشورهایی است که معاهده را امضا کرده اند اما هنوز آن را در کشور خود تصویب نکرده اند و قرمز نشان دهنده کشورهای غیرعضو است. کشور ما نیز جزو کشورهایی است که این معاهده را امضا کرده اما هنوز آن را تصویب نکرده است.

کنوانسیون ثبت که در سال 1976 تأسیس شد، بر ثبت اقلام ارسالی تأکید دارد. سرانجام در سال 1979 معاهده ای به نام معاهده ماه تصویب شد که بر اساس آن همه فضا و اجرام آسمانی بخشی از جامعه بین المللی هستند و قوانین قابل اجرا آن را مطابق با منشور سازمان ملل می داند که با استقبال بسیار کمی از سوی کشورها مواجه شد. .

قوانین معاهده بین المللی فضای ماورای جو

این معاهده استفاده از ماه و سایر اشیاء فضایی را فقط برای اهداف صلح آمیز محدود می کند و صراحتاً استفاده از آنها را برای آزمایش تسلیحات، مانورهای نظامی و نصب پایگاه های نظامی ممنوع می کند. همچنین در این معاهده آمده است که اکتشافات و منابع فضایی متعلق به همه کشورها است و همه کشورها در اکتشاف فضا آزاد هستند.

بند دیگری دولت ها را تحت این معاهده از ادعای مالکیت منابع فضایی از جمله ماه یا هر سیاره دیگری منع می کند، زیرا این منابع متعلق به همه مردم است. با این حال، اگر کشوری جسمی را روی سطح یک جرم آسمانی قرار دهد، می تواند منطقه کوچکی را در اطراف آن کنترل کند.

از سوی دیگر، کشورهای عضو مسئول آسیب به اجرام آسمانی هستند. صرف نظر از اینکه این خسارت از سوی سازمان دولتی باشد یا خصوصی. اگر یکی از اعضا نگران فعالیت یکی دیگر از اعضا باشد، کندریال می تواند اعتراض خود را به شورای رئیس جمهور اعلام کند.

اگرچه وضع قوانین حقوقی درباره فضا هنوز در ابتدای راه است، اما در عصر حاضر تحولات و تغییرات زیادی در این زمینه قابل پیش بینی است.

دیدگاهتان را بنویسید